O que queira ser desgrazado,

que se anime e sexa o meu compañeiro

polos camiños de Santiago!

Que leve dous pares de zapatos

e unha escudela cunha cantimplora.

 

Que leve un sombreiro de á ancha

e tamén unha boa capa

gornecida de coiro.

Tanto se chove como se neva ou sopra o vento

para que o aire non a leve.

 

Que non lle falte o fardelo e o bordón,

e que non esqueza confesar,

que estea confesado e coa penitencia cumprida!

Chegado a terra estranxeira,

Non atopará ningún sacerdote alemán.

 

Un sacerdote alemán pode que o atope,

mais non saberá onde deberá morrer

ou dicir adeus á súa vida,

se morre no estranxeiro

enterrarano á beira do camiño.

 

Así pois pasamos por Suíza,

aí dannos a benvida,

e dannos de comer,

acóllennos e cóbrennos quentándonos,

indícannos o camiño a seguir.

 

Despois pasamos a terra estranxeira,

país que os irmáns non coñecemos,

temos que marchar a outro país,

imploramos a Deus e a Santiago

e á Nosa Señora.

 

Hai cinco montes en terra estranxeira,

que os peregrinos coñecemos ben:

o primeiro chámase Ruzevalle,

a todo irmán que o pasa,

as fazulas enmágrecenlle.

 

En Santiago perdóanse o castigo e a culpa.

O bo Deus sexa bondadoso connosco

dende o seu excelso trono.

A quen rende preitesía a Santiago,

que o bo Deus llo recompense.