As de Minsch dat Glück hebben ded, en Pilgerweg – un is man ok blot en lütt Enn, en Deelstück von – mit in Gang setten dröb, dunn maokt he en Erfohrung, de man schwor in Würd tau faoten is. Twee Daag mang Winsen (Aller), Wietze un Lindwedel wir’n derordig intensiv, dat sei von mi as dat ‘n poor Waken anduur’nde Bieenanner sin von Lieksinten fäult würd. Worüm – or bäeter – wat harr diers uteroilige Emfinn’n utlöest, wat un „Wekker“ wir’n de Grünn’n? Klor – Minschen! Minschen aal Ollers: Von ganz „lütt“ – wat de Jung’n sünd, un ganz „groot“ – wat de Ollen sünd! Dor wir’n tau‘m Bispill un in Sunnern de Orndankgottesdeinst an’m Orndank in Wietze! Bi wekkern den Deilnäehmer en deipet Gefäul , een „Danke vör de Kinner!“ ankäem! Wekkern de Kinners ankäek’n harr, aso Minschen, wekk de Ollen giern dat Begriepen afsnacken, mit Saoken klor tau kamen – „dat verstahn de doch noch nich; de sünd doch väel tau lütt...!“ – un seih’n harr, mit wat för’n Irnsthaftigkeet sei dat Gescheihn vör den Altor fulgten, un ümmer noch nich faot‘ hebben, „Wekker“ dor bi de Kinner wir, ward wiss noch en Wiel bruk’n, bit „hei“(!) begriep’n ded – bün ick bang üm... Dat groodordigste äewer wier de Weg! – De mang Wieze un Lindwedel liggende Natur harr uns mit den’m „Böbelsten“ neeger tausamen bröggt. Wie löep’n, as in’n Dom ünner de Wibbel tauirst von hooge Dannen, un nahsten von sick sutsche in Harvstfarw wannelnde Luuwböehm, ümmer wedder von de Aller begleed, de up uns den Indruk von Afscheid – as kiekst an’n Bahnschein lang – maokte, äewer ok dat Verbinnene nahwieste. Bi disse Ort Pilgern käems gor nich an vörbi – dor wirst mit Dien Herrgott up „Du“ – kass glöewen, up du wuss, or nich – dat Spirituelle käem von ganz alleen – un het ok nich ‘n bäet’n weihdaan... Un wat pussierte in den Momang, as wi uns tau en Paus‘ daallaht’n ded’n? Nah? De Sünn käem ruut! Wi hebben uns in’t weike Gras sett, drunk’n un äet’n un fäulten uns sowat von gaud, dat wi meent’n, in dissen Ogenblik harr „een“ de „Fingern“ in’t Späel un de Wulken an de Siet schaben. Dor wirst binah an’t Öewerloopen... In so en Gedanken verdeipt ward di eens klor: Pilgern is för aal dor! Dor dröf keen trügg-laot’n ward’n – keen een, liek wo’ans dat langs geiht – up nu een an’n Christlichen Gott glöew’n mag, or an’n islam’schen, or buddistischen or... vullkaomen liek! Sünd doch de eenzigen Pilger – de Minschen. Un wekker tau Faud ünnerwäegens is, in anner Lann geiht, ahn Schwert, ahn Hass, ahn Machtgier... de dröggt blot ens dorhen: Freeden! Un du löppst jao nich blot in de en Riggtung? Dor kumm’n di jao ok wekk entgäeg’n – bring’n ok Freeden – un so sünd ümmer miehr ünnerwäegens; de Gemeenschaft ward ümmer grödder, dat is as en Brandung von Minschen, dat Hart löppt di öewer un du glöewst bi lütten fast doran: Freeden ward öewerall – un dat dat nich miehr so lang duurt, dorför surgst ok du – as Pilger in Sinn von Jakobus!

                                                                                                                      Jens Saß